Wereld-, Europees en Nederlands kampioen: triatleet Rob Barel was het allemaal, vaak zelfs meer dan één keer. Inmiddels bereidt de bijna 60-jarige Overberger zich voor op zijn tiende Ironman op Hawaii. Voor de Stichtse Courant interviewde ik Barel.
‘Ach, als andere mensen hun favoriete schilderij in huis ophangen, waarom zou ik dat dan niet met mijn eerste wielrenfiets doen?’, moet Rob Barel gedacht hebben. Want als deze fiets er niet geweest was, was zijn leven misschien wel heel anders verlopen. Dan werkte hij wellicht nog steeds als bioloog in Wageningen. Deze fiets bracht hem in aanraking met de sport die hem zoveel mooie successen opleverde: de triatlon, die wonderlijke combinatie van zwemmen, wielrennen en hardlopen. Toen hij laatst bij zijn zus in de schuur de fiets half weggestopt zag staan, vroeg Barel of hij deze wéér van haar mocht lenen, net als in 1982 toen hij op 24-jarige leeftijd zich had ingeschreven voor een studentenwedstrijdje rondom de Bosbaan in Amsterdam. Barel was van huis uit een zwemmer die in tegenstelling tot zijn clubgenoten óók de looptrainingen leuk vond. Het wielrennen was hem echter vreemd, hij had niet eens een racefiets. Zijn zus gelukkig wel. Barel bleek talent te hebben: hij won afgetekend, met dank aan de racefiets van zijn zus. Reden genoeg om die fiets (stalen frame van een onbekend merk, versnellingshendeltjes op de onderbuis) nu in de woonkamer van zijn huis in Overberg op te hangen. Gemonteerd aan -hoe toepasselijk- een triatlon opzetstuur, want zo’n mooi kunstwerk hang je natuurlijk niet aan een haakje van de IKEA.
Lees verder in de Stichtse Courant